La Ciudad Perdida

Vandaag terug in Santa Marta. Heerlijk ontbeten, rondgewandeld door de prachtige Kolloniale straten met overal salsa en reggaeton muziek, een deel van een kerkdienst bijgewoond (waar mensen duidelijk passioneel bij betrokken zijn, ´Intenciones morales de Christian son la puerta de tu corazon´ luidde door de kerk: morele Christelijke principes zijn de sleutel naar je hart). Interessant te zien. Daarna aan het strand gelegen en gelunched: mango met limoen en zout, erg lekker. Zo´n rustdag is ook echt nodig na de zware trek naar Ciudad perdida, the lost city trek.
Ik vertrok de eerste dag naar deze trek rond 10 uur. Tijdens de busrit ontmoette ik andere mensen die ook aan de trek deelnamen, maar in andere groepjes ingedeeld waren uiteindelijk. Na het eerste stuk over een verharde weg, langs buitenwijken van Santa Marta, kwamen we in Sierra Nevada aan en werden we verdeeld in de groepen met gids waar we de komende dagen mee door zouden brengen. In mijn groep een stel uit Londen, Chinees en Japans meisje, meisje uit Calafornie en ik. Onze gids was een klein, leuk, stoer meisje, en uiteindelijk bleek ook erg moederlijk over ons te zijn (bv kruiden voor thee plukken wanneer iemand ziek werd, velen werden ziek nl)' Gezellige en fijne groep en we zouden de ondersteuning vsn.elkaar nodig gaan hebben. Na een stevige lunch (reist met vis en groenten), vervolgde de tocht, maar nu over onverharde wegen, wat nogal een hobbelige reis was (van minstens een uur). Nu begon het pas echt. Het begon te regenen (wanneer het hier regent, is het ook echt hard)!! We gingen over zandwgen bezaaid met stenen en wortels, door sterk stromende rivieren veel naar boven de bergen in. Het uitzicht werd steeds mooier. Jungle, bergen bezaaid met bomen en ander groen, soms half in de wolken (we liepen op ´wolkhoogte´), soms hier en daar een klenin wolkje tussen de bergen en bomen door drijvende, echt adembenemend mooi. Af en toe stopten we voor een pauze met fruit, maar we liepen uren achtereen op een stevig tempo omhoog over de glibberige wegen die soms in stroompjes water waren veranderd. Het was continu opletten hoe te lopen, aangezien een verkeerde stap uitglijden, struikelen en vallen betekende (en je kon nogal verkeerd vallen daar). De eerste dag hebben we in totaal iets meer dan 4 uur gelopen denk ik en bijna alleen omhoog, totdat we bij ons overnachtingskamp aankwamen. Daar hadden we weer een stevige avndmaaltijd, ging ik met mijn groepje wat kaartspelletjes doen en daarna vroeg slapen (ik merkte dat het ritme hier heel anders was, rond 20.00 was iedereeen echt moe om te slapen, en iets voor zonsopkomst, rond 5.00 stonden we op). We sliepen in een grote slaapzaal, de regen nog op het dak tikkende en veel junglegeluiden. De volgende dag vroeg opgestaan en tijdens het heerlijke ontbijt kwam er een papagaai vanuit het bos, die blijkbaar wist wat er te halen was en vanaf ons bord stukjes ei en fruit kwam meeeten. Echt schattig. Veel tijd ervan te genieten was er niet, want snel pakten we onze (gedeelteñijk natte spullen) weer in, de kleren en schoenen die we aanhadden waren ook nog nat van de vorige dag, en we stapten stevig door de prachtige natuur en uitzichten naar de volgende lunchstop. Het begin was superstijl omhoog, daarna een lange daling over de glibberige grond. Onderweg passeerden we indianendorpjes. Erg bijznder, we deelden dezelfde wegen als de ´indigious´ indianen gebruikten. Deze indianen leven nog op autehthieke wijze, versprijd in dorpjes door het natuurpark. We zagen regelmatig kleine vrouwtjes, met witte jurken, kralen met de typische geweven tassen van hier. Ook kleine kinderen met witte jurken, gekleurde kralenkettingen en soms met een varken aan een lijntje, tassen met geplukte appels of ander voedsel en waren. Mannen hadden dezelfde dracht en lange zwarte haren. We kwamen langs een dorp met rieten huizen die alleen nog voor een van de vele ceremonies wordt gebruikt. Het was in gebruik terwijl wij er langsliepen. De indianen maakten weinig contact en spraken ook geen Spaans. Onze gids vertelde dat hun god de zon is en ze veel rituelen hebben waarvan niemand weet heeft, omdat ze erg afzijdig zijn en geen Spaans spreken. Ik vond het erg bijzonder, en het raakte me om ze te zien, deel uit te maken van hun omgeving en paden voor een paar dagen en dat ze nog zo puur leven en niet ´verpest´ door de westerse wereld zijn. Het verbaaste me ook hoe soepel en snel ze zich over de paden begaven, terwijl wij erg vaak buiten adem waren van de vele paden stijl omhoog tussen en over rotsen en water. Het regende niet, maar daarentegen waren we nat van het zweet van de hitte en inspanning. Bij onze luchplek aangekomen namen we een duik in de rivier met waterval en sterke stroming op sommige punten. Heerlijk fris en ik was er echt aan toe. Na de lunch en ontspanning vervolgde we onze weg naar het volgende kamp, en bij het donker worden kwamen we er aan (we hadden dus van zonsopkomst tot zonsondergang gelopen met alleen dalen en omhoog. Ontzettend zwaar). Na ons avondeten bijna meteen gaan slapen, wetende dat we onze rust hard nodig hadden. Ik merkte de volgende dag dat ik wat ziek was (maagpijn, misselijk diarree), wat erg verveled was, aangezien erg op een flink tempo werd gestapt en je je uiterste kracht nodig had. Ik voelde elke stap mijn maag. Ondanks dat probeerde ik er zoveel mogelijk van te genieten omdat de omgeving echt magsch was. Totaal afgelegen van de westerse wereld, tussen de woeste met jungle begroeide bergen met ronddrijvende wolkjes en nevel, woeste rivieren, stoompjes en watervallen, het is moeilijk onder woorden te brengen, maar echt adembenemend. Ook hier veel indianen met muilezels met lading , balancerende over de stenen en stijle paadjes, geweven tasjes en weinig (oog)contact met ons makende. Ik was eg zwak maar nu zo dichtbij zijnde, wilde ik zo graag naar de Ciudad perdida waar we naartoe gingen. Het is ruine van een oude beschaving, een paar honderd jaar ouder dan Machu Pichu in Peru met erg veel geschiedenis. Een erg lange stenen (keien) erg stijle trap van ongeveer 45 min bracht ons naar deze ruines. Ik had mijn uiterste kracht nodis en raakte erg buiten adem en raakte nogal achter omdat, doordat ik ziek was, mijn lchaam niet meewerkte. Ik heb mezelf met mijn uiterste wilskracht naar boven gewerkt, maar daar aangekomen was het het meer dan waard. Wat een prachtige magische plek!! Ruines in de vorm van terassen als middelpunt tussen de met Jungle begroeide bergen, half in de wolken. Ik kan me voorstellen dat ze deze plek hadden gekozen zich te vestigen, want je voelde je het middelpunt van de jungle daar en had overzicht over alles. Niet onder woorden te brengen, maar erg mooi. De gids vertelde wat dingen, zoals dat er verschillende nederzettingen als deze waren, ze hadden een landkaart van riveiren en bergen in een rots gekerft, je zag de bakjes waar ze in wasten en eten in bereidden en mannen en vrouwen hadden verschillende woningen. Interessant!! We bezochten er ook een sjamaan die er woont, en er werd uitgelegd dat het sjamanisme van vader op zoon wordt doorgegeven. De vader leidt zijn zoon op, en op een bep moment trekt de zoon zich 4 jaar terug op een berg om.de bergen, natuur, wolken en lucht te bestuderen en ermee te communiceren. De sjamaan leest via een papje van cocabladeren en schelp, wat mensen maken met een instrument wat ze bij hun volwasseneninwijdingsritueel krijgen (meisjes bij 12 jaar en jongens 18 jaar). Slechte gedachten zet hij om in goede gedachten, en bij veel slechte gedachten gebeuren er drastischer maatregelen (wat was onduidelijk). De sjamaan is erg selectief met wie hij praat, wat buitenstaander betreft, hij wil niet met mensen buiten.zijn dorp met een negatieve energie praten, een eer dus dat hij met ons sprak ;). Erg interessant! Na wat rondlopen gingen we weer terug (wat nogal spannend was over de lange trap). Naar ons volgende kamp waar we de dag ervoor gelunched hadden. Omdat het weer keihard regende op een gegeven moment, was alles doorweekt, dus nogal koud. Vroeg geslapen en de dag erna weer 4.30 op. Het beloofde een dag te worden van 8 uur ongeveer weer lopen met veel klimmen en door water. Het weer was goed, geen regen en we liepen dezelfde weg terug als dat we waren gekomen. Erg prachtig. Na wat stops om te eten en heeel veel lopen kwamen we weer bij het beginpunt van de trek. Na een diner namen we afscheid en gingen weer terug naar Santa Marta. Het was prachtig, indrukwekkend, afzien, ik was blij het meegemaakr te hebben. De eerste helft merkte ik meer moeite met de zwaarte te hebben, was soms bang om te vallen, frustratie door het vele klimmen, de tweede helft liep ik veel makkelijker en behendiger geconcerntreerd over de paden en kon er beter mee dealen. Kortom, indrukwekkende trek! Aangekomen bij mn hostel meteen alles gewassen en geslapen en vandaag, de dag erna lekker doelloos rondgelopen etc. Leuke gesprekken met een Argentijnse kamergenoot gehad en morgen van plan naar een van de vele mooie stranden vlakbij te gaan.

Veel liefs,